قرار شد آتیش درست کنیم.

بدون نفت و ژل آتش‌زنه!

حتی بدون زغال!

تنها ابزارمون سه تا دونه چوب کبریت بود.(بماند که دو سه تا گروه کلاً یه دونه چوب کبریت بیشتر استفاده نکردن! البته دو تا گروه هم دست تسلیم رو بالا بردن و از آتیش گروه کناری‌شون استفاده کردن.)

تو اتوبوس یکم در مورد درست کردن آتیش بحث شد.

خلاصه رسیدیم پارک جوانمردان، بعد به گروه‌های پنج نفره تقسیم شدیم و خیلی سریع رفتیم سراغ کنده، چوب ریز، کاه و کاغذ.

سه تا دونه چوب کبریت‌مونو گرفتیم و رفتیم سراغ آتیش.

آقا حمیدی مقدم با یه چوب که مثل عصا بود بین‌مون راه می‌رفت و با یه لحن پیرمردی و شمرده نکته‌های برپاکردن آتیش رو به‌مون می‌گفت:

«چوب‌های ریز پایین، چوب‌های بزرگ وسط و با فاصله از هم و کاه و کاغذ بالا.»

بعد که آتیش‌مون به تأیید آقا رضایی می‌رسید می‌رفتیم از آقا دارینی سیب زمینی، فویل، کره و گوجه‌مون رو می گرفتیم.

بعدشم که با نون زدیم به رگ و یه شربت خنک خستگی رو از تن‌مون درآورد.